Het voelde wat vreemd. De paal moest dieper zodat de schutting extra stevig zou staan, maar het leek wel of een grote steen diep in de klei dat wilde verhinderen. Een paar extra rake klappen namen de twijfel, en ook het obstakel tot een voldaan gevoel, weg.
- Mooi! Die staat.
Ongeveer vijf seconden later kwam hij in totale paniek briesend de voordeur uit, mij zag hij als eerste. Een hersenkwab ergens linksachter in mijn hoofd gaf het signaal dat ik waarschijnlijk iets anders geraakt had dan een steen in de klei. Met de voorhamer nog in mijn hand keek ik hem verschrikt aan. Hij riep:
- Ze doen het niet meer!
Hij dreigde:
- Ik maak mijzelf van kant!
Op zich was dat een meevaller, hij zou het immers ook op mij hebben kunnen voorzien.
Al jaren vraag ik mij af wat voor plezier je nu precies beleeft aan het kijken van zoiets als snooker, zeker op televisie. De buurman, vervend toeschouwer op het puntje van zijn stoel, had zelfs twee teevees naast elkaar om de verschillende toernooien zowel bij Eurosport als de BBC, te kunnen bekijken, dagen achtereen. Ik weet zeker dat als hij nu nog geleefd had, hij twee tablets zou hebben om te kunnen facebooken. Alhoewel, sociaal was hij wat geïsoleerd, al werd dat minder op zijn sterfbed. In de jaren daaraan voorafgaand zei hij minstens een keer per dag in plat dialect:
- As ik dôôôôôôd goa dan komme de aasgiereuh.
Ooit schonk mijn oma mij een luxe buffetkast, overgebleven uit vervlogen tijden. Mijn tantes zeiden dat h1ij veel waard was. Ik zag dat de buurman precies dezelfde had. Met een zaag had hij de poten passé gemaakt en er grote rubberen wielen onder gemonteerd. Dat was handig bij het schoonmaken. In zijn huis stond alles op grote zwarte rubberen wielen.
Met een zoveelste biertje in de hand vertelde hij eens nog een dochter te hebben en ook nog een zoon, waarvan hij het bestaan steevast ontkende. Vlak na haar geboorte hadden ze het niet breed en ze besloten een kamer te verhuren aan een vrachtwagenchauffeur, die niet veel later zijn vrouw en dochter inlaadde en naar ergens in Noordoost-Friesland verhuisde. Naderhand bleek nog een verstekeling aan boord.
- Die zoon is niet van mij!
Als de armoe de voordeur binnenkomt, gaat de liefde de achterdeur uit.
Tientallen bittere jaren later stierf de chauffeur. Nieuwsgierig bracht de buurman een bezoek aan zijn ex en dochter, de zoon nergens te bekennen, het was een eind rijden. In een fractie van een seconde herleefden oude tijden in de ogen van twee mensen die ooit samen een dochter in de armen hielden. De dochter zag het.
Hij had vaste gewoontes, zoals een dagelijkse beker cup a soup (champignonsmaak), precies om half zes en ´s ochtends een stapel boterhammen met kaas, aangevuld met de duurste jus d’orange die hij kon vinden. De boterhammen smeerde hij eens per week en bewaarde ze in de vriezer. Ontbijten vond hij maar gedoe.
Opeens kwam er regelmatig een dame op bezoek. Op een dag was ze zonder iets te zeggen bij hem binnen gelopen, had plaatsgenomen op de bank, ging breien tot laat in de middag en vertrok weer. Vanaf die dag een vast ritueel. Ze klaagde over haar kapotte scheerapparaat, hij gaf haar de zijne, die hoefde hij niet terug, hij was vies van haar en ik snapte dat. Volgens hem had ze een besmettelijke ziekte. Ooit probeerde hij mij uit te leggen welke ziekte het precies was. De prononciatie maakten zijn woorden onverstaanbaar, ik heb beleefd geknikt. Nog los van de vraag of hij het nog kon, twijfel ik eraan of zij het hem wilde, al stond ze sinds haar pubertijd bekend als gewillig.
Op een dag zei de dokter dat er niets meer aan te doen was. Hij besloot zijn intrek te nemen in het eerste de beste hospice waar hij welkom was. In dat huis was niets anders dan de gelatenheid van de laatste keuze. Er werd zachtjes gelachen, zachtjes gehuild en iedereen was gelijk. Hij was blij met bezoek, ik kreeg een bekeuring onderweg daar naartoe, hij had één teevee. Ik zag dat de tumor in zijn buik bijzondere vormen had aangenomen.
De dochter bewees hem de laatste eer, samen met iemand die zich voorstelde als haar man. Verder is het gegaan zoals hij voorspelde: het huis werd leeggehaald, de inhoud verbaasde menigeen. Zijn hippe auto, het gereedschap en een enkel meubelstuk gingen als verlate post noordwaarts, afzender onbekend, het zonnescherm was een cadeau. De rest verliet tesamen met een ongekende hoeveelheid schrootjes in vijf vrachtwagens de woning, hij stond erom bekend dat hij van timmeren hield, soms al vanaf half vijf in de morgen.
Er werd gekletst. In het oude arbeidersbuurtje is nooit meer bekend geworden wat die goeie ouwe buurman die altijd voor iedereen klaarstond terwijl niemand ooit zijn hulp inriep, nu precies te verbergen had.