Niet meer afgeleid door de situatie op het werk roeren geest en ziel zich. Geest en ziel bestaan naast elkaar. Geest in het hoofd, ziel in het hart.Geest is de plek waar je gedachten en overleggingen plaats hebben. Van ziel weet ik niet precies wat ze is, ik weet wel dat ze er is.
Verlangen komt van de ziel. Verlangen is iets anders dan willen. Verlangen zit dieper, achter willen. Stilstand en stilte drijft mijn verlangen om mij te uiten in mijn kunstvorm: de schrijverij. Ik kan er niets aan doen. Al weet ik niet precies wat het is, dit is in mij.
Nu de storm van bezit en het vuur van macht er even niet zijn, is er ruimte voor een zachte bries. Ik zijg neer in een beukende stilte en bid dat mijn ouders en mijn kinderen én hun moeder, mijn broertjes en mijn zus, mijn lieve vriendin en haar kinderen gezond zullen blijven en verder kunnen. Ieder zijns of haar weegs.
Paasfeest viert de wederopstanding van Christus. Het is ook een moment van nieuw begin. De tijd op weg naar Pasen is een bijzondere . In de Christelijke traditie heet dat de veertig dagen tijd. In het nieuwe testament vinden we terug dat Jezus Christus met zijn twaalf vrienden onvermijdelijk op weg ging naar Jeruzalem, in de volle wetenschap dat het slecht met hem zou aflopen. Publieke vernedering, martelingen in het openbaar en levend opgehangen met nagels door handen en voeten aan een kruis. Laten we de moord en het brute geweld wel benoemen, maar niet verheerlijken.
Zijn vrienden volgenden hem, maar konden die weg niet volhouden. Wel hebben ze daarna de boodschap verder de wereld in gebracht. De vriendschap die dat mogelijk maakt is prachtig. Liefde en vriendschap – misschien dezelfde - is in mensen en tussen mensen en ik vermoed dat daar de plek is waar datgene dat wij mensen God willen noemen tot leven kan komen. Liefde en vriendschap is een plaats waar de ziel het verlangen laat horen, zoals gezien worden en gehoord worden. Weten dat je er mag zijn met alles wat je bent en met je mee draagt, mooi en lelijk, goed en moeilijk. Je mag er zijn zoals je bent en daarover hoef je aan niemand dank je wel te zeggen of verantwoording af te leggen, zelfs niet aan God. Je mag er zijn zoals je bent.
Ik schrijf en ik zie, ook mijzelf. Na een leven lang liefhebben en ruziemaken, huilen en lachen, rouwen, seks, lekker eten, eenzaamheid, eindeloos ploeteren en angstig strijden, stilte en schreeuwen, met aandacht kijken en horen, zien en luisteren, ontmoet ik mijzelf in schrijven, mijn kunstvorm, en kom ik tot leven. Vriendschap met mijzelf. Mijzelf liefhebben. Stapje voor stapje ontstaat ruimte voor God. We zijn op weg naar elkaar.
In huis zie ik een kind op ontdekkingstocht in het klavier van een piano. Daarbij een kind dat alle tonen van haar stem uitprobeert, soms luidkeels en soms breekbaar. Er wordt gedanst. Terwijl schoolwerk doorgaat is er tijd om te luisteren, te rollebollen, te dansen en te lachen. Het is de zorgeloosheid die mij raakt.
Terwijl Christus niets meer kon en zijn Vader toeriep dat Hij zich verlaten voelde, onderging Hij wat hem onsterfelijk maakte. Juist op dat moment deed hij zijn grootste daad: Vergeven. Een ieder heeft dat nodig, zonder zijn wij kansloos.
Zijn moeder onderging de ondergang van haar kind en kon er niets aan doen. Toch was daar na drie dagen de opstanding uit het graf en allerlei ontmoetingen daarna. Vervolgens ging ook Hij zijn weg. Maria is toonbeeld van liefde. En wij? Duizenden jaren later weten de meeste wereldbewoners wel van het bestaan van Jezus Christus. Er is niemand wiens verhaal zo bekend werd als het Zijne. Wij herinneren Hem en houden hem levend met het breken van brood.
Mystica Theresa van Avila leefde in het begin van de zestiende eeuw in een tijd van hervormingen. Zij leerde ons veel, maar om mee te beginnen het inzicht dat je in dit leven alles zult verliezen. Ze vertelde ons ook daarvan niet depressief te worden, maar zachtmoedig. Zachtmoedigheid bewaart jou en de ander.
Zijn leven lang riep Christus mensen op om God te eren boven alles en tegelijkertijd elkaar lief te hebben net zoals je wilt dat mensen jou liefhebben. Laten we dat dan doen, simpelweg liefhebben. Je zult nooit kunnen zeggen: ‘dat heb ik gedaan’ of ‘dat heb gemaakt’, maar je kunt dan wel ervaren dat alles wat je bent, er gewoon mag zijn. Dat is gerechtigheid en gerechtigheid, dat is er voor een ieder.
Onmiskenbaar zijn ook de verhalen die al eeuwen lang worden doorverteld en zijn opgetekend in een Bijbel die zich steeds weer vernieuwt. Terwijl in een bestaan met overvloed armoede, plagen en oorlogen het leven zorgelijk maken, is daar altijd de oproep je niet langer te laten inspireren door de vraag wie er de baas is of waar het bezit naartoe gaat, maar je te keren naar God. Het is een steeds terugkerend patroon waarin geluk uiteindelijk de resultante is van de hoop op een beter leven, dat er is wanneer je je gehoord en geliefd voelt. Daaraan voorafgaand zal het niet zelden slechter gaan. God eren boven alles en de ander liefhebben zoals je zelf geliefd zou willen zijn is hele mooie uitnodiging en uiteindlijk een zaak die vooral jou aangaat. De belofte is dat alles wat je nodig hebt om van te leven, er in overvloed zal zijn.