Een huppeltje van Bollie geeft mij ’s ochtends een zuchtje verlichting waardoor ik de nieuwssites met meer plezier doorblader. De gedachte aan een konijn in de vrieskoude verdring ik met een verse wortel in haar hok.
Omroep Flevoland doet verslag van een taakstraf van dertig uren. Een man sloeg zijn vrouw met een stok. Omdat hij eerst een belastende verklaring over zichzelf aflegde geloofden ze zijn verweer dat zij als eerste sloeg … met een pollepel? Tip voor de volgende keer: Pak ook een pollepel en sla proportioneel terug met hetzelfde hout. Kunnen ze die dertig uren mooi samen schoffelen in het park.
Naast het konijnenhok in mijn achtertuin ligt Mollie, krek haar naam, ondergronds. Tijdens de begrafenisoptocht zat Bollie rillend op de eerste verdieping van het afdoende begaasde houten hok. Over de doden niets dan goeds, maar bij de drinktuit en de voederbak beet Mollie steevast fel naar Bollie om ruimte te maken voor alleen zichzelf. Een dierenarts zei eens dat eerst de mens en dan pas de hond het huis binnen mag, anders is onduidelijk wie er de baas is en ontstaat er chaos in het rijk. In stilte vraag ik mij af in hoeverre de man lijdt onder haar beroepsdeformatie.
Snuffie was ons eerste konijn. Snuffie ontsnapte regelmatig. De repeterende paniek beu stopte ik de vangjacht en liet het deurtje open. Sedertdien ging Snuffie bij zonsondergang trouw het hok in, zo niet commandeerde ik met barse stem: ‘Snuf, naar binnen!’ Daarvan schrok ze zo hevig dat ze naar binnen vloog en dat scheelde mij weer een paar rondjes clownesk rennen door de tuin.
Op een dag was Snuffie verdwenen. Foetsie. Niet in onze pan, ik zweer het. Misschien in die van de buren, welke dat dan kunnen zijn is onduidelijk, een bloedspoor heb ik nooit gezien. Ook Charlie de kat verdween in het niets. In Zuid is gefluister over een dierenkiller met internet-methodes zoals het schuin ingraven van een plastic pijp met onderin lokvoer. Gruwelijk de dood is.
Levenslange eenzame opsluiting van een konijn lijkt mij dierenmishandeling. Na jaren van doffe dierendepressie en het droevige verlies van de bijtgrage konijnenvriendin vraag ik mij af wanneer haar tijd zal komen. Dan is ze geheel buiten mijn schuld uit haar lijden verlost. Tot die tijd gooi ik af en toe een wortel naar binnen.
Menselijk gedrag is interessant. Met gewetenloosheid kunnen we ons gemakkelijk ergens vanaf maken. Zolang wij denken schuld te kunnen compenseren, afschuiven of afwijzen voelen wij ons superieur en vinden wij dat straf ons niet toekomt. Dan valt er dus ook niets meer goed te maken, is vergeving niet meer nodig, de liefde overbodig. Daarna komen de pollepels.