Mijn leven is vol van pubertijd. Dat is vanwege de alsmaar toenemende leeftijd van de andere mensen die ook in mijn huis wonen, variërend van met gillen experimenterende tieners tot een jongen die argeloos vraagt of ik wel eens heb gemerkt dat ik sliep. Ik heb nog nooit gemerkt dat ik sliep, wel dat ik te kort sliep. Een paar jaar geleden hoopte ik op een zaterdagmorgen nog even te kunnen slapen door – terwijl zij nog sliep – de kinderen met een broodje in de hand voor de televisie te planten, of half slaperig vrijen op zondagmorgen, zonder dat de deur op slot moest. Als de slaapkamerdeur nu op slot gaat roept dat verdenking op. De sleutel is zoek.
Experimenteren met nieuw gedrag kan in de veilige omgeving van het ouderlijke huis. Juist veiligheid is belangrijk omdat angst het experimenteren met nieuw gedrag belemmert. Wij ouders moeten leren onze kinderen groot te brengen zonder angst. Om dat te kunnen moeten we eerst goed kijken naar waar we zelf bang voor zijn, daar is moed voor nodig. Kinderen doen hun ouders na. Zij worden bang voor datgene waar volwassenen angst voor hebben. Daarom leren we onze kinderen moedig te zijn, zodat ze het vermogen hebben om de fouten van de volwassenen niet te herhalen. Wij moeten goede ouders zijn.
De meeste mensen lezen om zichzelf te ontwikkelen, ik schrijf om mijzelf te ontwikkelen. Ik experimenteer en ik ben soms doodsbang voor de gevolgen. Met experimenteren kan ik vernieuwen, mijzelf én de wereld. Als iets lukt of als ik iets uitvindt voel ik blijde verwondering. Schrijven verschaft mij nieuwe inzichten die ik met je wil delen. Mijn wandel gaat soms door duister gebied, maar mijn wereld is gevuld met nieuw licht. Ik ben omringd met prachtige mensen, zielen die ik oprecht liefheb en daarvoor ben ik datgene of diegene of wat het dan ook is dat wij God noemen, eindeloos dankbaar. Schrijven is als gebed. Ik heb een totale vrije omgeving nodig om te kunnen zeggen wat ik denk en te proberen wat ik wil. Om te kunnen experimenteren met het humane, met waarachtigheid. Het is tijd om opnieuw lief te hebben, mijzelf en de ander. Het is tijd om te vergeven, de ander én mijzelf. Het is tijd voor bevrijding. Weet dat als ik columns of verhalen schrijf voor “onze krant” Blik op Zeewolde, ik aan jou denk.
Ik ga op reis. Lieve Margreet, beste Max, van Blik op Zeewolde, jullie kritieken kon ik soms met moeite accepteren. Ik ben er beter door geworden. Lieve lezer, in de laatste anderhalf jaar zijn jullie zelfs met veel gekomen. Vandaag is het mijn tijd om te gaan, als in op weg in de vroege morgen, om te vernieuwen. Om terug te komen. Met nieuw zicht op dingen, met nieuwe verhalen.
Dank!