Nieuwe remblokken op mijn racefiets was een verstandige keuze, de snelheid in de afdaling kan zomaar oplopen tot zeventig kilometer per uur. Laten we maar niet denken aan de gevolgen van bijvoorbeeld een gebroken spaak.
De avond ervoor drie borden pasta, op de dag zelf leef je vooral op hydraterende gels en heel veel water, de temperatuur was heel vaak 36 graden, maar is ook opgelopen tot veertig.
Tegen een berg op fietsen kost tijd en kracht. Doorzettingsvermogen, accepteren dat het op dat moment even zo is, maar dat de top de jouwe is. Bij fietsen op vlak terrein zoals onze polders, kan je je nog wel eens verschuilen in een peloton, op de berg moet je het echt helemaal zelf doen: dan sta je er alleen voor.
Vlak voor mij viel een vrouw om, zomaar. Twee mensen hielpen haar overeind. Ze heeft MS, ze had last van spierspasmen en daardoor ging het even niet, maar ze zette alles op alles om de top te halen.
Fietsers kijken soms naar elkaar, om te zien hoe je uit je ogen kijkt. Dan zeggen ze iets of vragen naar je naam. Het gaat ook weleens een beetje mis.
Afzien waarvoor in Godsnaam? Er zijn zoveel mensen die vanwege hun situatie niet anders kunnen. Ik ben gezegend met gezondheid en honderd wensen. Mensen die ziek zijn hebben maar een wens.
Waarom zou ik het dan doen, zo pijnlijk? Ik stond te huilen op de top. Een mysticus schreef eens dat in het lijden de liefde groeit. Het is de liefde voor jezelf waarin je zoiets als het drie keer beklimmen van de Mont Ventoux kunt doen. Om het te doen, om het af te maken, om het te dragen en te volbrengen, dat maakt een verschil in mijzelf. Een zelfverkozen lijden om beter van te worden. In alle bescheidenheid ben ik trots op mijzelf, dat voelt zo fijn.
Er is nog iets belangrijks, namelijk de liefde of de vriendschap, er is geen groot verschil tussen die twee. Je doet het niet alleen, er waren 800 mensen aan de start van Klimmen tegen MS om 1, 2 of 3 keer de Mont Ventoux op te fietsen, ieder met de eigen doelstelling, eigen drijfveer, met een gemene deler: we zijn bij elkaar om te laten zien dat multiple sclerose de wereld uit moet.
Er zijn mensen die iedere dag de Mont Ventoux moeten beklimmen om überhaupt mee te kunnen doen in deze wereld, veel meer dan je denkt.
Voor diegenen die MS hebben: weet dat je er gewoon bij hoort. Je bent een zegen voor je omgeving en ik ben met liefde drie keer de Mont Ventoux op gegaan.