Een stoornis waar velen van ons aan lijden is FOMO: Fear of Missing Out, een van de pijlers van succes van sociale media. Een mooi moment voor een experiment.
Als eerste annuleerde ik Instagram. Zelfs bij mijn dochter was het niet opgevallen dat ik dat deed terwijl ze aanvankelijk dacht dat ik op Instragram was gegaan om haar te controleren. Ik voelde niets naars en werd optimistisch. Twitter annuleren deed me niets. Het profiel van Google heb ik nooit begrepen en andere leukjes zoals Pinterest heb ik bij gebrek aan tijd voorbij laten gaan.
Het overzicht van connecties op Linkedin leek wel een postzegelverzameling. Eerst probeerde ik te ‘disconnecten’, maar de knop zit diep verstopt en de procedure is complex dus bracht ik mijn account maar om zeep. Het voelde als het vernietigen van een eigen kunstwerk: een suïcidale vorm van bevrijding maar dan zonder krantenberichten. Iemand die het wil maken in de politiek probeerde drie weken later te ‘reconnecten’, waarschijnlijk op voorstel van Linkedin. In zijn wereld telt het aantal connecties mee in de beoordeling over de mate van invloed die je hebt. Jammer.
Toen ik Facebook wilde verlaten was er wel FOMO. Zou ik nog een bericht liken in de verwachting dat die ander het de volgende keer ook bij mij doet? Posten allicht, op zoek naar dat verslavende moment dat meer dan zesennegentig mensen het leuk vinden en dat daarna dan weer niet genoeg vinden? Zouden mijn FB-vrienden mij missen of misschien een lul vinden? Over Ronald Giphart las ik dat ook hij eens stopte met sociale media. Net als bij God mag je bij FB gewoon terugkeren als je je daartoe geroepen voelt, maar bij sociale media moet je iedereen met hangende pootjes vragen weer vriendjes te worden. Om je te beschermen tegen jezelf vraagt Facebook waarom je weggaat en vertelt je dat er een cool-off periode is van twee weken waarbinnen je gewoon weer kunt meedoen alsof er niets gebeurd is. Het is moeilijk om de kerk te verlaten. Al kan je bij God altijd op de koffie, buiten de kerk lonkt gevaar of lijkt het op zijn minst eenzaam.
Alle berichten en foto's heb ik van mijn timeline verwijderd, een titanenklus. In het laatste bericht kondigde ik aan er mee op te houden. Het resultaat: 12 likes.Toen ik in een reactie voorstelde om eerst iedereen een voor een te ontvrienden verweet iemand mij pestgedrag. Daarop deactiveerde ik mijn account.
BESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswyBESbswy
Toch kon ik het niet laten om binnen twee weken nog eens in te loggen en te kijken of ik niet toch door iemand werd gemist, maar dat was niet zo. De berichten in het nieuwsoverzicht waren wel nieuw, maar niet anders.
Net als bij het stoppen met roken worden de intervallen tussen de momenten waarop ik voel dat ik op FB wil steeds langer. Uiteindelijk zal ik het wel redden om die twee weken door te komen. Daarna ga ik een biertje drinken, met mijn vrienden, daar heb ik zin in. En voor de rest: no more fomo for me.