28 knopen ZuidWest, is het weerbeeld van die dagen. Stroming mee voorspelt geweld voor het ronden van Cap Griz Nez, deze golven vragen om handwerk.
De automaat is standby, het stuurwiel ligt vast in de hand. Opstapper Jan puzzelt op de plotter naar een betere route langs voorbij glijdende kalkrotsen. We weten straks dat het ‘nu’ de ervaring maakt waarin we uitvinden dat dit schip twee keer zoveel aankan als wijzelf.
Zoals iedere avond meren we af. Iemand vangt de tros van mijn elfjarige dochter op het voordek. Dat hebben we niet geoefend en toch doet ze het perfect. In haar zal ik vertrouwen hebben. Roemruchte Starfish & Coffee, callsign: ‘Koffieboot’. We waren al naar IJmuiden, Lowestoft, Willemstad, Vlieland, de Oostzee, De Engelse Oostkust en St Katherin Dock. Nu Guernsey, dit nieuwe vaarplan vergt volharding.
Aanstonds een steigerbiertje, dat wordt lachen. Om optimisme hoog te houden zal niemand gevoelens van die middag willen delen, het weerbericht voor morgen wordt niet besproken. De onderstroom van angst voor de kracht van wind en water is in mij en met de andere kracht, die van zeeman, stap ik de steiger op. Ruimte voor twijfel is er niet, niet hier. Onoverwinnelijk ben ik niet, maar stevig in mijn schoenen sta ik wel, dat komt ook door het zeilen op zee. Mijn kinderen kennen het. Met zeezeilen zoek je je maat, die flink groter is dan je beseft.
‘Goed’, zegt Ruud van der Zee. ‘Morgen gaat het echt poeieren met uitschieters tot 75 kilometers per uur, dus het is een rustdag. Daarna gaan we verder met windstil weer dus dat wordt moteren.’ Zuchten, ook van verlichting. Ruud gidst ons met zekere hand over zee naar vertrouwen. We komen van Breskens naar de Belgische kust, Boulogne, Dieppe, Fecamp, St Vaast, Cherbourg. Met de “Race of Alderney” naar de Little Russel, tot in St Peter’s port, Guernsey. Als we er zijn is het mooi, heel mooi. Terug gaan we met dolfijnen onder de boeg en zwemmen we onder de zon in een windstille zee. Als ik in het donker afmeer wacht mijn jongste op onze zeilvrienden, die ook op ons wachtten. In een afgeladen kajuit drinken we de calvados die Vincent Van Gogh aan de lippen gevoeld moet hebben.
Onderweg worden we de vrienden van de zee. De een vraagt hulp bij een net in de schroef en de ander scheurt een zeil. Als je vermoeid bent krijg je koffie, eten, en broodnodige aandacht voor je ziel. Plato zei: liefde is intieme vriendschap tussen gelijken.
Terwijl anderen slapen of lezen stuur ik uren in eenzaamheid. Gedachten gaan met een lach en soms een traan de vrije loop. Voor Zeebrugge nog eenmaal een test met een opstekende vette wind. Genaker benedendeks en zeilen gereefd. Met de koers ruim gaat het vooral lekker snel.